O świcie 1 września 1939 roku hitlerowskie Niemcy bez wypowiedzenia wojny napadły na Polskę. Tak rozpoczęła się II wojna światowa, najkrwawsza i najstraszniejsza w dziejach ludzkości. Mimo wielokrotnej przewagi sił po stronie wroga, armia polska stawiała zacięty opór i zadawała najeźdźcom duże straty. Jednakże, gdy 17 września do Polski wkroczyła także Armia Czerwona, byliśmy bez szans. Pod ciosami z zachodu i wschodu skruszył się polski opór. Wrogie wojska zalały cały kraj. Dla społeczeństwa rozpoczęła się długa noc okupacji i obcej przemocy.
Klęska wrześniowa nie złamała jednak woli walki narodu polskiego, który nigdy nie pogodził się z utratą niepodległości. Państwo Polskie nie przestało istnieć, nie utraciło swej suwerenności. Utrzymana została ciągłość władz polskich na całym jego obszarze. Państwo Polskie pełniło swoje funkcje przez w pełni legalne władze naczelne: Prezydenta, Rząd i Naczelnego Wodza.
Do prowadzenia zadań bojowych w tym państwie została powołana Armia Krajowa. Powołana została do życia 13 listopada 1939 roku pod nazwą Związek Walki Zbrojnej (ZWZ). Utworzona głównie z kadry tajnej organizacji wojskowej Służba Zwycięstwu Polski istniejącej w kraju od września 1939 roku (jej komendantem był gen. Michał Karaszewicz- Tokarzewski).
W wyniku podjętej akcji scaleniowej podziemnych organizacji wojskowych w lutym 1942r. przemianowano ZWZ na Armię Krajową (AK). Zakres i formy działania sprawiły, że nie był to tylko ruch oporu lecz była to walka podziemna.
Armia Krajowa była więc podziemnym wojskiem polskim, wchodzącym w skład Polskich Sił Zbrojnych. Była to potężna armia ochotnicza, złożona z ludzi którzy wstąpili w jej szeregi z własnej i nieprzymuszonej woli. Armia Krajowa była czymś więcej niż wojskiem i strukturą organizacyjną, do której się „należy”. Było to elitarne środowisko wychowawcze, kształtujące postawy obywatelskie i przekonania. Dla wielu ludzi AK była treścią i sensem życia: zastępowała im dom rodzinny, szkołę i życie towarzyskie. W jej szeregach przeżyli nie najlepsze lecz „najmocniejsze” lata swojego życia; lata, z którymi nic nie może się równać. Mieli poczucie, że naprawdę są potrzebni swojemu krajowi. Codziennie przezwyciężali strach, zmęczenie, lęk o najbliższych, obawy czy z ich czynów i krwi powstanie Polska, która będzie godna ich marzeń i będzie także ich Polską.
Komendantami głównymi ZWZ i dowódcami AK byli gen. Kazimierz Sosnkowski, gen. Stefan Rowecki „Grot”, gen. Tadeusz Komorowski „Bór”, Leopold Okulicki „Niedźwiadek”. Organizacja Armii Krajowej jako siły zbrojnej Polskiego Państwa Podziemnego na terenie całego kraju była ujęta w następujących strukturach: Komenda Główna, Obszar, Okręg, Obwód.
Placówka „Legionowo” należało do VII Obwodu „Obroża” (obwód nosił również kryptonim „Wrona”, „Koleba”, „XXVII”) I Rejonu „Marianowo-Brzozów”. Dowódcami tegoż obwodu byli mjr Borowski, kpt. Perdzyński, kpt. Amałowicz i ppłk Kłoczkowski. Zasadnicza działalność organizacji była prowadzona w trzech kierunkach: wypracowanie form działalności konspiracyjnej bieżąca walka z okupantem przygotowanie oddziałów do planowanego powstania zbrojnego. Dlatego też w obwodzie wytworzono wiele wyspecjalizowanych komórek, takich jak: organizacyjno – personalna, wywiadu, kontrwywiadu, szkolenia, łączności, walki bieżącej i wiele innych. Na szczególną uwagę zasługuje rozwinięta na szeroką skalę akcja sabotażu w przemyśle, likwidacja konfidentów, akcje rozbrojeniowe.
Decydującym sprawdzianem dla „Obroży” była próba podjęcia walki powstańczej 1 sierpnia 1944r.(oddziały VII Obwodu na miarę posiadanych sił i możliwości odegrały rolę w prowadzonej wówczas bitwie o Warszawę). Drugą stroną działalności legionowskiego podziemia stanowiła pomoc jaką żołnierze i sympatycy AK udzielili tysiącom uciekinierów a później wygnanym mieszkańcom Warszawy. W VII Obwodzie „Obroża” AK toczyło się codzienne konspiracyjne życie: praca szkoleniowa, działalność sabotażowo-dywersyjna i działalność bojowa w okresie Powstania Warszawskiego. Przecież blisko co 40 mieszkaniec powiatu warszawskiego był żołnierzem AK, a co 30 jej sympatykiem.
W okresie II wojny światowej Polacy byli jedynym narodem , który nie złożył broni nawet na godzinę. Liczne bohaterskie akcje żołnierzy AK dodawały otuchy umęczonemu społeczeństwu i niosły nadzieję na lepsze jutro. Walka trwała 2078 dni i nocy aż do ostatecznego zwycięstwa. Armia Krajowa to do dzisiaj wierna służba wartościom i wzór umiłowania Ojczyzny.
Od 1994 roku nasza szkoła nosi zaszczytne imię VII Obwodu „Obroża” Armii Krajowej.
Aby uczniowie lepiej poznali historię II wojny światowej oraz ludzi, którzy ją tworzyli, podejmujemy cały szereg działań:
1. Żołnierze VII Obwodu są z nami w ważnych momentach życia szkoły. Rokrocznie odwiedzają nas podczas naszego święta (zawsze obchodzimy je pod koniec kwietnia), uczestniczą w rozpoczęciu i zakończeniu roku szkolnego.
2. Szczególną wagę przywiązujemy do kameralnych spotkań z kombatantami, którzy opowiadają o codziennym życiu pod okupacją niemiecką i radziecką (o swoich przeżyciach z czasów II wojny światowej opowiadali między innymi pani Barbara Rykaczewska, pan Feliks Litwiniak i pani Bronisława Romanowska – Mazur).
3. Dzięki ofiarności żołnierzy „Obroży” stale powiększają się zbiory Szkolnej Izby Pamięci.
4. Tradycją naszej szkoły są piesze wycieczki do miejsc pamięci narodowej, a ich efektem liczne prezentacje multimedialne, gazetki, albumy (uczniowie pracują metodą projektu).
5. W poznaniu historii Legionowa i działań VII Obwodu „Obroża” AK pomaga nam również Muzeum Historyczne, które często odwiedzamy, a jego pracownicy udzielają naszym uczniom cennych wskazówek.
6. Co roku w szkole odbywa się Konkurs Wiedzy o Patronie Szkoły i Historii Legionowa (konkurs przybiera różne formy, np. konkurs wiedzy, biuletyn informacyjny o Armii Krajowej, układanie krzyżówek).
7. Liczne grono żołnierzy VII Obwodu „Obroża” AK gościmy u siebie w grudniu na kombatanckiej Wigilii oraz w marcu na corocznym zebraniu sprawozdawczo-wyborczym.
Wszystkim, którzy pomagają nam w kultywowaniu tradycji patriotycznych serdecznie dziękujemy i liczymy na dalszą współpracę.